من هنوز گاهی به آدمک چوبی سر می زنم، پست های قبلی ام را می خوانم بالاخره بخشی از خاطرات است، از سال 88 تا به 95، برای خودش عمری است. نمی دانم این روزها چقدر وبلاگ طرفدار دارد و دنبال می شود چون می دانم که هستند دوستانی که همچنان پر شور وبلاگ نویسی می کنند و دمشان گرم. 

وبلاگم را دوست دارم، باز هم سر می زنم و چیز می نویسم، مثل قدیم ها، خط خطی اش می کنم، شعر می نویسم، عکس ثبت می کنم و خاطراتم را به اشتراک می گذارم.