یه جورایی بو برده بودم از خیلی وقت پیش. این وقت ها یک حس خوبی پیدا می کنم، این حس رو که هنوز خواستنی هستم و بعضی ها از من خوششون میاد برای ایجاد یک رابطه. تقریبا در ماه چند مورد پیدا میشه که پیام میده و احساساتش رو بهم بیان می کنه (مستقیم یا غیر مستقیم). من هم معمولا یا میگم میخوام تنها باشم، یا میگم در رابطه هستم و شرمنده.

ولی خب حقیقت چیز دیگه است، اینکه ظاهرا من از بدو تولد محکوم شدم به انتظار، اینکه منتظر کسی باشم که دوسش دارم، منتظر کسی که داره وقت تلف می کنه.